Duszpasterstwo Dzieci

Rok Kościelny to kalendarz Kościoła. Określa się go także rokiem liturgicznym, ponieważ kieruje się świętami i uroczystościami, a więc liturgią Kościoła. To cykl wspomnień historii zbawienia w oparciu o wydarzenia z życia i śmierci Jezusa Chrystusa zawarte w ciągu jednego roku kalendarzowego. Czas jest tutaj podzielony nie według miesięcy, lecz okresów szczególnych i zwykłych.

Rok liturgiczny rozpoczyna się w Kościele katolickim w pierwszą niedzielę Adwentu. W 2025 roku Adwent rozpocznie się w niedzielę 30 listopada 2024 roku, a zakończy w Wigilię Bożego Narodzenia, czyli 24 grudnia 2025 roku. Jest to okres radosnego oczekiwania na przyjście Chrystusa.

Rok kościelny nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Chociaż liczy prawie tyle samo dni i tygodni (52), to jednak rozpoczyna się pierwszą niedzielą Adwentu, a kończy się ostatnią niedzielą uroczystości Chrystusa Króla.

Rok liturgiczny podzielony jest na 6 okresów. Rozpoczyna się nie 1 stycznia, ale w I niedzielę Adwentu. Wyróżniamy następujące okresy liturgiczne:

1. Adwent
   – trwa od I niedzieli Adwentu do Wigilii Bożego Narodzenia włącznie.
2. okres Bożego Narodzenia
   – od I Nieszporów Bożego Narodzenia do niedzieli Chrztu Pańskiego.
3. Wielki Post
   – od Środy Popielcowej do Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek.
4. Triduum Paschalne
   – rozpoczyna się Mszą Wieczerzy Pańskiej, a kończy II Nieszporami niedzieli Zmartwychwstania.
5. Okres wielkanocny
   – od niedzieli Zmartwychwstania do niedzieli Zesłania Ducha Świętego włącznie. Pierwsze osiem dni tego okresu tworzy tzw. oktawę Wielkanocy. Jest to osiem dni przeżywanych tak, jak Wielkanoc.
6. Okres zwykły
   – to cały pozostały czas w roku.

A o. Jerzy – Klakier właśnie wybrał się w swoje rodzinne strony na odpoczynek.

Pozostaje życzyć Mu i wam, udanego i przede wszystkim bezpiecznego wypoczynku.

Do zobaczenia już 31 sierpnia na Mszy św. o godz. 11.00.

A w niedzielę  7 września o godz. 11.00 o. Jerzy serdecznie zaprasza na Mszę św., która zostanie odprawiona w intencji nauczycieli i uczniów w nowym roku szkolnym 2025/2026.

Tradycyjnie podczas Mszy św. zostaną poświęcone przybory szkolne.

-> GALERIA <-

Historia Maryi zaczyna się w Nazarecie podczas Zwiastowania. Anioł Gabriel zapowiedział Jej, że zostanie Matką Zbawiciela. Maryja zgodziła się na plan Boży przedstawiony przez posłańca z Nieba i obiecała go wiernie wypełnić.
Maryja, gdy dowiedziała się, że jej krewna Elżbieta także spodziewa się narodzin dziecka, nie zwlekając, wyruszyła do krewnej, żeby jej pomóc.
Maryja po Zmartwychwstaniu, przebywała w Wieczerniku razem z Apostołami, modliła się z nimi w czasie oczekiwania na zesłanie Ducha Świętego. Potem gdy Apostołowie wyruszyli w świat z Ewangelią. Marka Chrystusa nadal wspierała ich swoją modlitwą. Znajdując się w Niebie, nadal pomaga nam wstawiając się za nami do Swego Syna.

Jezus swoją Matkę pozostawił, byśmy w swym życiu mieli do kogo iść. Maryja – Matka Boża jest Matką wszystkich ludzi. Twoją również. Matka Boża widzi nasze starania i najbardziej cieszy się wtedy, gdy kochamy Jej Syna i naśladujemy Go w dobroci dla innych.
Ona otoczy nas Swą opieką, jeśli, nie zwlekając, pójdziemy dziś. Do Jej stóp pochylmy się i pozostawmy Jej swoje troski. Ona z sercem Swym matczynym nieustannie czeka, abyśmy wyznali to, co nas gnębi.

Ile razy na dzień zwracacie się do mamy, np. mamo, mamusiu? Ile razy chcecie coś mamie powiedzieć albo prosić ją o coś?  Trudno powiedzieć. Ale na pewno często. Maryja jest Matką wszystkich dzieci Bożych. Ona chce nas wysłuchać, a kto kocha Jej Syna, Pana Jezusa i kocha Ją, temu nigdy nie znudzi się wołać do Niej „Mamo”.  I dzisiaj też będziemy Ją prosić w naszych ważnych sprawach i wołać do Niej, „Mamo”.

Święta Maryjo, Mamo Jezusa i nasza – módl się za nami.
Mamo Najśliczniejsza – módl się za nami.
Mamo, która pomagasz w smutkach – módl się za nami.
Mamo, która cieszysz się naszym dobrymi radościami – módl się za nami.
Mamo, która jesteś Królową Aniołów – módl się za nami.
Mamo, Królowo Wszystkich Świętych – módl się za nami.
Mamo, która jesteś naszą Królową – módl się za nami.

Cały maj to święto Matki Bożej, to imieniny najlepszej z Matek. Wszyscy chcą być blisko Niej. Mówią Jej o tym, co ich cieszy i czego pragną.

Codziennie w maju zwracamy się do Maryi słowami podobnej modlitwy, która się nazywa: Litania Loretańska. Poproście kogoś starszego z rodziny, by poszedł z wami na nabożeństwo majowe i z całego serca proście Ją o pomoc i wychwalajcie Ją. 

Laetare, czyli najbardziej radosna niedziela w Wielkim Poście. Nazwa pochodzi z języka łacińskiego i oznacza „Raduj się”. W czwartą niedzielę Wielkiego Postu księża używają podczas mszy świętej najrzadszego koloru liturgicznego. Niedziela radości nie przez przypadek nosi taką nazwę, gdyż ma przypominać nam, że zbliżające się święta Wielkanocne to święta pełne nadziei i radości ze zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Pokazuje przewagę światła nad ciemnością.

Już połowa Wielkiego Postu. Coraz bliżej do Świąt Zmartwychwstania Pana Jezusa.
Pan Bóg bardzo chce i bardzo czeka na to, żeby ludzie powrócili do Niego.

W tą czwartą niedziele Wielkiego Postu usłyszymy przypowieść, która opowiada o młodym człowieku, który popełnił błąd, ale otrzymał drugą szansę.

Syn odszedł od ojca, bo chciał żyć tak, jak mu się będzie podobało. Chciał sam szukać szczęścia, po swojemu. Ale go nie znalazł. Wraca więc do domu. Ojciec czeka na niego i przyjmuje go z radością.

Ta przypowieść, nazywana jest przypo­wieścią o synu marnotrawnym albo jeszcze lepiej — o miłosiernym Ojcu.

Ojciec to postać, która symbolizuje Boga Ojca. On jest jak tata, który bardzo kocha swoje dzieci. Kiedy syn marnotrawny popełnia dużo błędów, ojciec jest gotowy go przyjąć z powrotem do domu i mu przebaczyć. Syn marnotrawny to dziecko, które robi dużo złych rzeczy. On traci pieniądze na zabawy i nie słucha dobrych rad. Ale potem żałuje i wraca do domu, bo wie, że tam jest najbezpieczniej i może tam czuć się najbardziej kochany.

Miłosierny ojciec — to Pan Bóg, On wie dobrze, że człowiek nie może być szczęśliwy bez Niego; że człowiek nie może być naprawdę szczęśliwy bez zachowywania Jego przykazań. Nie zmusza jednak nikogo, żadnego z lu­dzi, tylko czeka na te słowa: ,,Ojcze, zgrzeszyłem…” I od razu wtedy prze­bacza.

Każdy z nas, jest trochę takim synem marnotrawnym, bo czasem zapomina o Panu Bogu. Zapomina o wielkiej miłości Pana Boga do każdego z nas, zapomina, że Pan Bóg chce tylko naszego dobra, naszego szczęścia.

Bóg kocha nas bezwarunkowo, niezależnie od tego, co zrobiliśmy. Ta historia uczy nas, że niezależnie od tego, jak daleko odejdziemy od Boga, On zawsze jest gotowy przyjąć nas z powrotem i przebaczyć. Czasami oddalamy się od Boga i robimy złe rzeczy, ale kiedy wracamy do Boga i mówimy, że jest nam przykro, Bóg nam przebacza, tak jak ojciec w tej historii przebaczył swojemu synowi. Przypowieść o synu marnotrawnym pokazuje, że miłość i przebaczenie mogą przezwyciężyć nawet największe przewinienia.

Przeprośmy Pana Boga za to, że czasem Go nie słuchamy. Podziękujmy Panu Bogu za to, że jest dobrym, miło­siernym Ojcem, że zawsze czeka na nas. Czeka, aż zrozumiemy, że tylko wte­dy, gdy będziemy Go słuchać — będziemy naprawdę szczęśliwy. Powiedzmy jeszcze, że gdy nie posłuchamy Pana Boga, to Go zaraz przeprosimy.

 

Jałmużna – to dar z siebie dla drugiego człowieka w potrzebie.
Dajemy jałmużnę po to, aby pomóc drugiemu człowiekowi.

NABOŻEŃSTWO DROGI KRZYŻOWEJ
W KAŻDY PIĄTEK O GODZ. 17.00

GORZKIE ŻALE
– NIEDZIELE o GODZ. 17.00

Z okazji ferii zimowych życzę Wam drodzy bezpiecznego i radosnego wypoczynku.

Niech ten wspaniały czas umożliwi Wam pełne korzystanie z uroków ferii, dostarczy niezapomnianych wrażeń i wielu ciekawych przeżyć.

Odpoczywajcie, cieszcie się przygodami, poznawaniem nowych miejsc i ludzi oraz nabierajcie sił do dalszej nauki.

o. Jerzy-Klakier

Noc, dziwna noc nad światem trwa. I nie wie nikt, że to właśnie dziś narodzi się Dzieciątko, co przychodzi, aby zbawić wszystkich nas.

W gwieździstą noc urodził się Pan … Bóg się rodzi, moc truchleje … Gdy się Chrystus rodzi i na świat przychodzi, ciemna noc w jasności promienistej brodzi. Aniołowie się radują, pod niebiosy wyśpiewują.

Był pastuszek bosy, na fujarce grał, pasał w górach owce i w szałasie spał. Nagle Aniołowie z nieba bieli przyfrunęli, obudzili go, gdy spał, gdy spał … Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi, Anioł pasterzom, którzy trzód swych strzegli, mówił: – Dzisiaj w Betlejem, dzisiaj w Betlejem, wesoła Nowina … Chrystus się wam narodził … Narodził się Zbawiciel, wszego świata Odkupiciel … Wstańcie pasterze, Bóg się wam rodzi … Dziś w stajence mały Jezus się narodził. I pobożnie swoje małe rączki złożył.

Skoro pastuszkowie o tym usłyszeli. Zaraz do Betlejem, czym prędzej bieżeli. W Betlejem znaleźli Dziecię w żłobie, Maryję z Józefem … Pasterze w podziwianiu stają … Tam gdzie stajenka, razem z bydlątkami leży w żłóbeczku i na sianku śpi.

Panna porodziła niebieskie Dzieciątko. W żłobie położyła małe pacholątko … Jezus malusieńki leży wśród stajenki … Matula uboga była, rąbek z głowy zdjęła, w który Dziecię owinąwszy, siankiem Je okryła.

Przybieżeli do Betlejem pasterze. Grają skocznie Dzieciąteczku na lirze … Lulajże Jezuniu, lulajże lulaj … Śliczna Panna, Syna kołysała … Święty Józef nic nie mówi tylko myśli sobie.

Na niebie było tysiąc gwiazd, a jedna drogę oświetlała …

Królowie trzej przybyli tam i Jemu dary swe złożyli … Mędrcy świata, przed Maryja stają społem, niosą Panu dary. Przed Jezusem biją czołem, składają ofiary.

Narodził się, Bóg zstąpił na ziemię. Nadszedł czas i Dziecię się zrodziło, a razem z Nim Maleńka przyszła Miłość. Maleńka Miłość w żłobie śpi, Maleńka Miłość przy Matce Świętej. Narodził się, by uratować mnie. Narodził się i nie zostawił mnie. I nie zostawił mnie.

Świeć gwiazdeczko mała świeć, do Jezusa prowadź mnie. Zaprowadź mnie prosto do Betlejem. Zaprowadź mnie, gdzie Bóg narodził się. Zaprowadź mnie, nie mogę spóźnić się. Nie mogę spóźnić się!

Do Betlejem trzeba nocą iść, bo Narodzenia czas wypełnia dni.

Przychodzimy do stajenki Panu kolędować … Śpiewajmy Mu, dziękujmy Mu. Tak tego Maleńkiego niech wszyscy zobaczymy.

Padnijmy na kolana … Witaj Jezu ukochany … To Dziecię to nasz Bóg … Jezusa narodzonego wszyscy witajmy. Jemu dary po kolędzie wzajem oddajmy … Witajmy swego Pana, wdzięczności złóżmy dług … My z piosneczkami pospieszymy … Kto chce razem z nami śpiewać, niechaj dłoń nam poda … Radosny dzień, więc cieszmy się.

Mój Jezus Królem królów jest. Mój Jezus władać będzie wciąż. Królestwo Jego wiecznie trwa. On zbawił duszę mą.

Niech te święta będą pełne czułości i radości.
Niech Pan Jezus otacza nas łaską i błogosławi nam i naszym bliskim.

Adwent (z języka łacińskiego adventus) – oznacza przyjście.

ADWENT – jest to czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana Jezusa. Trwa cztery tygodnie, jest czasem czuwania. Jest czasem, abyśmy nie odkładali spraw naszej wiary na ostatnią chwilę. To jest bardzo trud­ne, ponieważ sprawy wiary nie da się załatwić tak, jak się odrabia lekcje, jak się uczy wiersza na pamięć.

W niektórych przypadkach czuwanie nad swoją wiarą można porównać do nauki gry na jakimś instrumencie. Trzeba codziennie, z wielką wytrwałością ćwiczyć gamy i pasaże. Tylko ci, którzy grają na jakimś instrumencie wiedzą doskonale jak trudno jest wytrwać w pracy nad sobą. Wielcy mistrzowie gry na skrzypcach, na forte­pianie, wiolonczeli, organach ćwiczą po kilkanaście godzin dzien­nie, aby potem zagrać wspaniały koncert! A na zakończenie kon­certu wszyscy wstają i klaszczą, a nawet głośno wołają „bis! bis!”, ale żeby osiągnąć taką klasę trzeba żmudnej i wytrwałej pracy.

Podobnie jest z wiarą. Nie wolno zapominać o rozmowie z Je­zusem, o spełnianiu dobrych uczynków. Nie można zostawiać spraw dotyczących naszego zbawienia na ostatnią chwilę. Nie można zaniedbywać też spraw aktualnych. One też muszą tętnić życiem, trzeba być za nie odpo­wiedzialnym. Będziemy przez najbliż­sze cztery tygodnie krążyć wokół Jezusa, który przychodzi. Jeszcze do końca Go nie zobaczymy, nie dotkniemy, ale będziemy wokół Niego krążyć.
Ile się wydarzyło, zanim uro­dził się Pan Jezus? Maryja z Jó­zefem przybyli do Betlejem na spis ludności, szukali miejsca na nocleg…

Adwent przypomina też o in­nym czekaniu, na powtórne przyjście Pana Jezusa. W tym okresie z całym Kościo­łem wspominamy oczekiwanie ludzi Starego Testamentu na narodzenie Pana Je­zusa i przygotowujemy się na powtórne przyjście Pana Jezusa w chwale na Ziemię.

W Adwencie w kościele zauważymy zmiany wystroju.

Przed ołtarzem będzie WIENIEC ADWENTOWY. Jest zielony (symbol życia), okrągły (symbol nieskończoności, Boga który jest wieczny, nie ma początku ani końca) i posiada cztery świece (symbol czterech niedziel Adwentu). Każda z nich ma swój symbol. W pierwszą niedzielę Adwentu zapalana jest Świeca Proroka, zwa­ną Świecą Nadziei – symbol proroków zapowiadających przyjście Mesjasza. W drugą niedzielę zapalana jest Świeca Betlejem, nazy­wana Świecą Pokoju – symbol miejsca narodzenia Jezusa. Trzecia to Świeca Pasterzy, określana Świecą Radości – symbol pasterzy, którzy pierwsi ujrzeli Mesjasza i ogłosili światu tę radosną nowinę. Trzecia świeca, zapalana w tak zwaną niedzielę radości, często ma kolor różowy. Czwarta z kolei zapalana w ostatnią niedzielę Adwentu to Świeca Aniołów, zwana też Świecą Miłości – symbol aniołów, którzy pasterzom ogłosili narodzenie Jezusa.

Dodatkowa świeca zwana RORATKĄ, jest znakiem, który ma nam przypominać Maryję. Wzorem oczekiwania na przyjście Jezusa jest dla nas Maryja. Maryja, jak wszyscy Izraelici, czekała na przyjście Mesjasza, ale to Ona została wybrana na Jego Matkę. Od zwiastowania czekała na narodzenie Jezusa, w Niej wzrastało nowe, święte życie.

Wspominamy Maryję i modlimy się do Niej na Mszy Świętej, zwanej RORATAMI. Jest to Msza Święta o Najświętszej Maryi Pannie odpra­wiana w Adwencie. Razem z Maryją czekamy na Jezusa i przygotowujemy się na Jego przyjście. Nazwa pochodzi od słów Rorate caeli desuper, czyli „Spuśćcie rosę niebiosa”. Jest to modlitwa proroka Izajasza błagającego Boga o przyjście Zbawiciela. Msza roratna rozpoczyna się procesją wejścia. W kościele panuje wówczas ciemność, którą rozświetlają jedynie świece i lampiony idących w procesji. Dopiero na śpiew hymnu „Chwała na wysokości Bogu” włącza się wszystkie światła w kościele. Ksiądz odprawia Msze św. we fioletowym ornacie.

Roraty odprawia się codziennie z wyjątkiem niedziel i uroczystości.

W naszej parafii zapraszamy dzieci na
NOWENNĘ DO DZIECIĄTKA JEZUS
od 9.XII. (poniedziałek) do 17.XII. (wtorek) o godz.18.00.
Przynosimy ze sobą lampiony.

Zapalony lampion przypomina o czekaniu i gotowości na spo­tkanie z Panem. Lampiony zapalone po roratach, w drodze do domu, to znak że idziemy z Jezusem.

Przy zgaszonych światłach zaczyna się Msza Święta roratna. Migają tylko światełka lampionów i świec. Ciemność w kościele przypomina, że jesteśmy grzeszni i, jak na­ród wybrany, czekamy na Mesjasza, by nas uwolnił od grzechu.
Światło zapalane jest dopiero podczas hymnu „Chwała na wysokości”, który w Adwencie jest śpiewany tylko podczas rorat.

A czy pamiętacie o której godzinie będzie NOWENNA DO DZIECIĄTKA JEZUS?
Przez te dni, trzeba nastawić budzić na taką godzinę, aby zdążyć do kościoła. Nie odkładajcie swojego spotkania z Panem Jezusem i Jego Matką na za pięć dwunasta.

Piękne jest to, że czekamy ra­zem, nie w pojedynkę. Jesteśmy razem jako Kościół.